ساختار سینی کابل
ساختار سینی کابل نصب شده به عنوان یک مقطع تحت بار توزیع شده یکنواخت عمل می کند. چهار مدل پیکربندی اصلی مقطع که در نصب سینی ها یافت می شود به شکل ساده، پیوسته، کنسول و ثابت است. هر کدام به روشی دیگر به سیستم نگهداری سینی کابل متصل می شوند.
مقطع پیوسته
قسمت هایی از سینی های کابل که دهانه آن را تشکیل می دهد، پیکربندی مقطح پیوسته را تشکیل داده که بیشترین کاربرد در هنگام نصب سینی ها را در بر میگیرد. این پیکربندی مشخصات مقاطع ساده و تیر ثابت را به نمایش می گذارد. به عنوان مثال با بارهایی که به طور همزمان به همه دهانه ها اعمال می شوند، دهانه انتهایی مانند تیرهای ساده عمل می کنند در حالی که بارهای متعادل کننده در دو طرف عملکرد ساپورت مانند یک تیر ثابت است.
با افزایش تعداد دهانه ها، تیرهای پیوسته به طور فزاینده ای مانند یک تیر ثابت رفتار می کند و انحراف در سینی کابل همچنان کاهش می یابد. با وقوع این امر، قابلیت حمل بار در سینی برق افزایش می یابد.
مقطع ساده
یک شاخه از سینی کابل در هر دو انتها پشتیبانی می شود اما عملکردهای آن به عنوان یک تیر ساده شناخته نمی شود. در زیر بار، میزان انحراف سینی کابل مشخص می شود. NEMA Load Test یک آزمایش مقطع ساده، بار توزیع شده یکنواخت است که در درجه اول از آن استفاده می شود زیرا آزمایش آن آسان است و در مقایسه با پیکربندی پیوسته یا ثابت، بدترین حالت انحراف را نشان می دهد. تنها معیار پذیرش استاندارد NEMA توانایی ساپورت ها به میزان 150٪ بار نامی است.
مقطع کنسول
یک مقطع کنسول بیشتر با سیستم نگهداری از سینی های کابل ارتباط دارد تا با خوده سینی. اتصال یک انتهای مقطع به یک ساپورت در حالی که انتهای دیگر آن پشتیبانی نمی شود، مانند نصب براکت های دیواری، یک پیکربندی از نوع مقطع کنسول ایجاد می کند. بدیهی است که با پشتیبانی نشدن یک سر، درجه بارگذاری یک تیر به طور قابل توجهی کمتر از یک تیر ساده است.
طراحی مربوط به میزان بارگیری سینی کابل
ساختار سینی کابل بر اساس حداکثر تنش مجاز برای یک شاخه و با مواد خاص خود نظیر آهن گالوانیزه یا ورق استیل طراحی شده است. بار مجاز کابل با ابعاد و اندازه دهانه ، نوع و عرض سینی متغیر است.
بررسی تنشهای مجاز به عنوان پایه و اساس کلیه طراحی های سازه ای است. از آنجا که آنها باید از چنان مقاومتی برخوردار باشد که ایمنی سازه را در برابر خرابی تضمین کنند، انتخاب آنها از اهمیت بالایی برخوردار است. در عمل، طراحی یک سیستم در برابر تنش اصلی با تقسیم مقاومت ماده بر یک عامل ایمنی تعیین می شود. بنابراین عوامل تعیین کننده در ایجاد مجموعه ای از تنش های اساسی برای یک سازه، ویژگی های مکانیکی مواد و عوامل ایمنی مناسب هستند.
مقاومت عملکرد و مقاومت نهایی از خصوصیات مکانیکی است که معمولاً برای طراحی در نظر گرفته می شوند. مقادیر این خصوصیات به راحتی قابل دستیابی است. در تعیین عامل ایمنی، طراح معمولاً باید طبق روال فعلی “مشخصات استاندارد” که توسط انجمن ها و انجمن های فنی مختلف اتخاذ شده است و بر اساس تجربه وی هدایت شود.
عوامل ایمنی
از آنجا که اختصاص یک مقدار کم برای عامل ایمنی منجر به صرفه جویی در مصرف مواد می شود، طراح بر اساس تجربه مهندسی به دنبال تعیین مقداری در حد کم و عملی باشد. در تعیین این ضریب، در نظر گرفتن عوامل زیر بسیار مهم است:
– دقتی که بارها برای نمایش شرایط سرویس انتخاب و فرض می شوند. اگر در مورد این بارها شک زیادی وجود داشته باشد، فشار اساسی طراحی باید محافظه کارانه تر از شرایطی باشد که بارها با دقت قابل توجهی شناخته می شوند.
– صحت تنش های موجود در اعضای سازه محاسبه می شود. برای تخمین توزیع تنش از تقریب های زیادی در طراحی سازه استفاده می شود. انتخاب یک عامل ایمنی باید با دقیق بودن تجزیه و تحلیل مطابقت داشته باشد. هرچه روش دقیق تر باشد، تنش مجاز واحد نیز بیشتر خواهد بود.
– اهمیت ساختار در حال طراحی. طراح باید اهمیت نسبی سازه را به خاطر بسپارد و احتمال خرابی آن را که باعث خسارت قابل توجهی به دارایی یا تلفات جانی شده است ارزیابی کند. از این نظر، اهمیت طراحی تا حد قابل توجهی بر انتخاب یک عامل ایمنی حاکم خواهد بود.
فاکتورهای ایمنی مورد استفاده در طراحی متداول ترین نوع سینی کابل حاصل تجربه به دست آمده از بسیاری از کاربردها و آزمایشات است – حتی خرابی ها. روند در سال های اخیر کاهش ضریب عوامل ایمنی متناسب با کیفیت بهتر مواد و افزایش دانش توزیع تنش بوده است. ممکن است در آینده کاهش این ضریب بیشتر شود زیرا کیفیت بالاتر مواد اولیه دور از ذهن نمی باشد.
در صورت اعمال هر دو قانون، مقدار بارگیری مورد نیاز باید از مواردی باشد که اگر با فاکتورهای یافتن ظرفیت مناسب و میزان اضافه بار ترکیب شود، تأثیر بیشتری بر اندازه گیری مقاومت آن و صرفه جویی اقتصادی در میزان مواد اولیه خواهد داشت.
